Ուզում եմ փարվեմ սեփական մենությանս
Ու անվերջ արտասվեմ:
Ուզում եմ մենությունս լինի իմը,
Բայց ես չլինեմ նրանը:
Ուզում եմ չզգալ կողմնակի անձանց կարիքը
Իմ ու իմ մենության արանքում:
Ուզում եմ լինել ներդաշնակ:
Ներդաշնակ մթությանս մեջ,
Ներդաշնակ ամբոխում,
Ներդաշնակ լռությանս մեջ,
Ներդաշնակ մենությանս հետ մենությանս մեջ:
Ուզում եմ չլինես դու, նա, դուք, նրանք
Իմ ու իմ մենության տաքուկ մահճում՝
Իմ ու իմ մենության մեջտեղում:
Ուզում եմ փարվեմ սեփական մենությանս,
Տրվեմ սեփական ցավերիս,
Սեփական մարմնիս,
Սեփական անսեփականությանս:
Չլինեմ ու լինեմ իմը,
Միայն իմը:
4.14.2017
3.28.2017
Ես նա չեմ ով քեզ պետք է, դու էլ նա չես ով պետք է ինձ:
Ես նա չեմ ով քեզ պետք է, դու էլ նա չես ով պետք է ինձ:
Մեր ճանապարհները զուգահեռվելով մեղմ հպվեցին իրար:
Դու սեղմեցիր ձեռքս, բայց չես ուզում սեղմել հոգիս:
Ես գիտեմ որ դու կփշրես իմ հոգին: Դու էլ դա գիտես:
Մի տեսակ կոկորդումս լռված դեղահաբ ես հիշեցնում:
Ես գիտեմ որ կուլ տամ քեզ` գուցե չմարսեմ:
Ես նա չեմ ով քեզ պետք է, դու էլ նա չես ով պետք է ինձ:
Բայց դու դեռ լռված ես կոկորդումս:
Մեր ճանապարհները զուգահեռվելով մեղմ հպվեցին իրար:
Դու սեղմեցիր ձեռքս, բայց չես ուզում սեղմել հոգիս:
Ես գիտեմ որ դու կփշրես իմ հոգին: Դու էլ դա գիտես:
Մի տեսակ կոկորդումս լռված դեղահաբ ես հիշեցնում:
Ես գիտեմ որ կուլ տամ քեզ` գուցե չմարսեմ:
Ես նա չեմ ով քեզ պետք է, դու էլ նա չես ով պետք է ինձ:
Բայց դու դեռ լռված ես կոկորդումս:
2.07.2017
Մի ժամանակ ես վայրի կատու էի...
Մի ժամանակ ես վայրի կատու էի: Ուր ուզում գնում էի, ինչ ուզում անում: Քաղաքում բոլոր տանիքներն իմն էին, բոլոր փողոցներն ու բոլոր ծառերը:
Բայց մի օր ես գտա քեզ ու դու գտար ինձ: Շատ մեղմ նայեցիր աչքերիս մեջ ու նուրբ գրկեցիր: Ես դարձա քո կատուն:
Դու ամեն օր սիրում էիր ինձ: Շատ մեղմ շոյում վզակոթս ու նրբորեն համբուրում պարանոցս: Ամեն օր կերակրում էիր ինձ, խաղում ինձ հետ:
Քո սիրո մեջ ես հանգստություն էի գտել՝ հանդարտվել էի: Մի տեսակ կորցրել վայրենությունս: Ես այնքան խաղաղ էի քո կողքին: Քո փոքրիկ բնակարանից այն կողմ ես ոչինչ չէի տեսնում և ինձ չէին ձգում այլևս քաղաքի բոլոր փողոցները, տանիքներն ու ծառերը: Ես ընտելացել էի քեզ, քո սիրուն, քո հոգատարությանը: Դու դարձել էիր իմ տիեզերքը՝ փոխարինել էիր իմ քաղաքին:
Բայց մի օր երբ ես սովորականի պես արթնացա ու քնաթաթախ ուզեցա մոտենալ քեզ. ես զգացի, որ չեմ լսում քո խռմփոցը, որ ներքնակս սառել է, իսկ շուրջս չափից դուրս լուսավոր է: Այդ օրվանից ես այլևս չտեսա քեզ, չլսեցի խռմփոցն ու քո առանց տոնայնության անհեթեթ, բայց շատ սիրելի սուլոցը:
Բայց մի օր ես գտա քեզ ու դու գտար ինձ: Շատ մեղմ նայեցիր աչքերիս մեջ ու նուրբ գրկեցիր: Ես դարձա քո կատուն:
Դու ամեն օր սիրում էիր ինձ: Շատ մեղմ շոյում վզակոթս ու նրբորեն համբուրում պարանոցս: Ամեն օր կերակրում էիր ինձ, խաղում ինձ հետ:
Քո սիրո մեջ ես հանգստություն էի գտել՝ հանդարտվել էի: Մի տեսակ կորցրել վայրենությունս: Ես այնքան խաղաղ էի քո կողքին: Քո փոքրիկ բնակարանից այն կողմ ես ոչինչ չէի տեսնում և ինձ չէին ձգում այլևս քաղաքի բոլոր փողոցները, տանիքներն ու ծառերը: Ես ընտելացել էի քեզ, քո սիրուն, քո հոգատարությանը: Դու դարձել էիր իմ տիեզերքը՝ փոխարինել էիր իմ քաղաքին:
Բայց մի օր երբ ես սովորականի պես արթնացա ու քնաթաթախ ուզեցա մոտենալ քեզ. ես զգացի, որ չեմ լսում քո խռմփոցը, որ ներքնակս սառել է, իսկ շուրջս չափից դուրս լուսավոր է: Այդ օրվանից ես այլևս չտեսա քեզ, չլսեցի խռմփոցն ու քո առանց տոնայնության անհեթեթ, բայց շատ սիրելի սուլոցը:
12.27.2016
Սվիտր
Կարոտում եմ քեզ:
Դու գնալուց առաջ հոգուս հագցրեցիր ծակող բրդե սվիտր: Հույս ունեիր, որ սվիտրը կտաքացնի ինձ Ու ես չեմ մրսի քո գնալուց հետո:
Չեմ մրսի, երբ քո փոխարեն գա սառցե ձմեռը:
Գիտես կարոտը ու այս սվիտրը ծակում են ինձ: Չգիտեմ. մրսում ես հիմա երևի: Ես քեզ սվիտր չեմ հագցրել:
Դու գնալուց առաջ հոգուս հագցրեցիր ծակող բրդե սվիտր: Հույս ունեիր, որ սվիտրը կտաքացնի ինձ Ու ես չեմ մրսի քո գնալուց հետո:
Չեմ մրսի, երբ քո փոխարեն գա սառցե ձմեռը:
Գիտես կարոտը ու այս սվիտրը ծակում են ինձ: Չգիտեմ. մրսում ես հիմա երևի: Ես քեզ սվիտր չեմ հագցրել:
4.21.2016
Դու արև ես, իսկ ես` լուսին
Ես լույսս քեզնից եմ ստանում, Անդրադարձնում քո փառահեղության փոքրիկ կաթիլները: Մարդիկ պաշտում են քեզ` վախենում, իսկ ինձ սիրում են` երգեր հորինում... սիրահարվում, իրար սիրում իմ `քո, լույսի ներքո... Առանց քեզ չեմ լինի ես... Բայց դու չգիտես սիրո մասին: Դու միայն տիրանում ես, իսկ ես հնազանդ սիրում քեզ... Մենք իրար հետ ենք, անբաժան, բայց հեռու և իրականում միասին չենք... մենք տեսնում ենք իրար միայն երբ մեկս հրաժեշտ է տալիս... Մենք իրար դիմաց ենք... Ես նայում եմ քեզ ակընդետ, իսկ դու ուղղակի ժամանակ առ ժամանակ հայացք ես գցում վրաս... Ես փոփոխական եմ, իսկ դու միշտ նույնը... Ես կիսվում, կլորանում, սրվում և պրկվում եմ մեր` իմ սիրուց, երբեմն նույնիսկ անհետանում... Դու չես վախենում կորցնել ինձ, քեզ համար իմ լինել չլինելը նույն է: Իսկ առանց քեզ ես ոչինչ եմ... ուղղակի մի ահռելի քարի կտոր: Քո սերը, որը սակայն գիտակցված չէ քո կողմից ինձ այրում է... Ես այրվում եմ քեզնով, այս մութ կաթնագույն տիեզերքի մեջ...
3.16.2015
Նկատե՞լ ես ինչքան մութ է
Նկատե՞լ ես ինչքան մութ է:
Ոչինչ չեմ տեսնում, անգամ հարևան շենքի լույսերը:
Կյանքումս ամենաշատը մթությունից եմ վախեցել:
Բնավ նրա համար չէ, որ ոչինչ չես տեսնում,
Այլ որովհետև կարող ես տեսնել այն ինչ լույսով չես տեսնի:
Այլ որովհետև կարող ես տեսնել այն ինչ լույսով չես տեսնի:
Ու եթե մթությանը գումարվում է լռությունը՝ կորած ես:
Մթության մեջ նայում ես ինքդ քո ներսը.
Մենակ ես մնում ինքդ քո հետ:
11.17.2014
Զառանցող մարդ
էսպես ամեն ամիս շաբաթներիս տանջանքը՝ քեզ մոռանալու, ջուրն է ընկնում, երբ ուղղակի ինչ-որ մի տեղից ինչ-որ մեկը ինչ-որ բարակ թել է քաշում ու ակնթարթորեն ուղեղիս ճահիճից դուրս է պրծնում քո թարմ, երբեք չփտող դիակը:
Ցավակցում եմ, բայց քո հոգեհանգիստն ու հուղարկավորությունն արդեն եղել է, թերևս ավելի քան մեկ անգամ...
հոկտեմբեր 14,2014
Ցավակցում եմ, բայց քո հոգեհանգիստն ու հուղարկավորությունն արդեն եղել է, թերևս ավելի քան մեկ անգամ...
հոկտեմբեր 14,2014
Subscribe to:
Posts (Atom)