Ես նա չեմ ով քեզ պետք է, դու էլ նա չես ով պետք է ինձ:
Մեր ճանապարհները զուգահեռվելով մեղմ հպվեցին իրար:
Դու սեղմեցիր ձեռքս, բայց չես ուզում սեղմել հոգիս:
Ես գիտեմ որ դու կփշրես իմ հոգին: Դու էլ դա գիտես:
Մի տեսակ կոկորդումս լռված դեղահաբ ես հիշեցնում:
Ես գիտեմ որ կուլ տամ քեզ` գուցե չմարսեմ:
Ես նա չեմ ով քեզ պետք է, դու էլ նա չես ով պետք է ինձ:
Բայց դու դեռ լռված ես կոկորդումս:
2.07.2017
Մի ժամանակ ես վայրի կատու էի...
Մի ժամանակ ես վայրի կատու էի: Ուր ուզում գնում էի, ինչ ուզում անում: Քաղաքում բոլոր տանիքներն իմն էին, բոլոր փողոցներն ու բոլոր ծառերը:
Բայց մի օր ես գտա քեզ ու դու գտար ինձ: Շատ մեղմ նայեցիր աչքերիս մեջ ու նուրբ գրկեցիր: Ես դարձա քո կատուն:
Դու ամեն օր սիրում էիր ինձ: Շատ մեղմ շոյում վզակոթս ու նրբորեն համբուրում պարանոցս: Ամեն օր կերակրում էիր ինձ, խաղում ինձ հետ:
Քո սիրո մեջ ես հանգստություն էի գտել՝ հանդարտվել էի: Մի տեսակ կորցրել վայրենությունս: Ես այնքան խաղաղ էի քո կողքին: Քո փոքրիկ բնակարանից այն կողմ ես ոչինչ չէի տեսնում և ինձ չէին ձգում այլևս քաղաքի բոլոր փողոցները, տանիքներն ու ծառերը: Ես ընտելացել էի քեզ, քո սիրուն, քո հոգատարությանը: Դու դարձել էիր իմ տիեզերքը՝ փոխարինել էիր իմ քաղաքին:
Բայց մի օր երբ ես սովորականի պես արթնացա ու քնաթաթախ ուզեցա մոտենալ քեզ. ես զգացի, որ չեմ լսում քո խռմփոցը, որ ներքնակս սառել է, իսկ շուրջս չափից դուրս լուսավոր է: Այդ օրվանից ես այլևս չտեսա քեզ, չլսեցի խռմփոցն ու քո առանց տոնայնության անհեթեթ, բայց շատ սիրելի սուլոցը:
Բայց մի օր ես գտա քեզ ու դու գտար ինձ: Շատ մեղմ նայեցիր աչքերիս մեջ ու նուրբ գրկեցիր: Ես դարձա քո կատուն:
Դու ամեն օր սիրում էիր ինձ: Շատ մեղմ շոյում վզակոթս ու նրբորեն համբուրում պարանոցս: Ամեն օր կերակրում էիր ինձ, խաղում ինձ հետ:
Քո սիրո մեջ ես հանգստություն էի գտել՝ հանդարտվել էի: Մի տեսակ կորցրել վայրենությունս: Ես այնքան խաղաղ էի քո կողքին: Քո փոքրիկ բնակարանից այն կողմ ես ոչինչ չէի տեսնում և ինձ չէին ձգում այլևս քաղաքի բոլոր փողոցները, տանիքներն ու ծառերը: Ես ընտելացել էի քեզ, քո սիրուն, քո հոգատարությանը: Դու դարձել էիր իմ տիեզերքը՝ փոխարինել էիր իմ քաղաքին:
Բայց մի օր երբ ես սովորականի պես արթնացա ու քնաթաթախ ուզեցա մոտենալ քեզ. ես զգացի, որ չեմ լսում քո խռմփոցը, որ ներքնակս սառել է, իսկ շուրջս չափից դուրս լուսավոր է: Այդ օրվանից ես այլևս չտեսա քեզ, չլսեցի խռմփոցն ու քո առանց տոնայնության անհեթեթ, բայց շատ սիրելի սուլոցը:
12.27.2016
Սվիտր
Կարոտում եմ քեզ:
Դու գնալուց առաջ հոգուս հագցրեցիր ծակող բրդե սվիտր: Հույս ունեիր, որ սվիտրը կտաքացնի ինձ Ու ես չեմ մրսի քո գնալուց հետո:
Չեմ մրսի, երբ քո փոխարեն գա սառցե ձմեռը:
Գիտես կարոտը ու այս սվիտրը ծակում են ինձ: Չգիտեմ. մրսում ես հիմա երևի: Ես քեզ սվիտր չեմ հագցրել:
Դու գնալուց առաջ հոգուս հագցրեցիր ծակող բրդե սվիտր: Հույս ունեիր, որ սվիտրը կտաքացնի ինձ Ու ես չեմ մրսի քո գնալուց հետո:
Չեմ մրսի, երբ քո փոխարեն գա սառցե ձմեռը:
Գիտես կարոտը ու այս սվիտրը ծակում են ինձ: Չգիտեմ. մրսում ես հիմա երևի: Ես քեզ սվիտր չեմ հագցրել:
4.21.2016
Դու արև ես, իսկ ես` լուսին
Ես լույսս քեզնից եմ ստանում, Անդրադարձնում քո փառահեղության փոքրիկ կաթիլները: Մարդիկ պաշտում են քեզ` վախենում, իսկ ինձ սիրում են` երգեր հորինում... սիրահարվում, իրար սիրում իմ `քո, լույսի ներքո... Առանց քեզ չեմ լինի ես... Բայց դու չգիտես սիրո մասին: Դու միայն տիրանում ես, իսկ ես հնազանդ սիրում քեզ... Մենք իրար հետ ենք, անբաժան, բայց հեռու և իրականում միասին չենք... մենք տեսնում ենք իրար միայն երբ մեկս հրաժեշտ է տալիս... Մենք իրար դիմաց ենք... Ես նայում եմ քեզ ակընդետ, իսկ դու ուղղակի ժամանակ առ ժամանակ հայացք ես գցում վրաս... Ես փոփոխական եմ, իսկ դու միշտ նույնը... Ես կիսվում, կլորանում, սրվում և պրկվում եմ մեր` իմ սիրուց, երբեմն նույնիսկ անհետանում... Դու չես վախենում կորցնել ինձ, քեզ համար իմ լինել չլինելը նույն է: Իսկ առանց քեզ ես ոչինչ եմ... ուղղակի մի ահռելի քարի կտոր: Քո սերը, որը սակայն գիտակցված չէ քո կողմից ինձ այրում է... Ես այրվում եմ քեզնով, այս մութ կաթնագույն տիեզերքի մեջ...
3.16.2015
Նկատե՞լ ես ինչքան մութ է
Նկատե՞լ ես ինչքան մութ է:
Ոչինչ չեմ տեսնում, անգամ հարևան շենքի լույսերը:
Կյանքումս ամենաշատը մթությունից եմ վախեցել:
Բնավ նրա համար չէ, որ ոչինչ չես տեսնում,
Այլ որովհետև կարող ես տեսնել այն ինչ լույսով չես տեսնի:
Այլ որովհետև կարող ես տեսնել այն ինչ լույսով չես տեսնի:
Ու եթե մթությանը գումարվում է լռությունը՝ կորած ես:
Մթության մեջ նայում ես ինքդ քո ներսը.
Մենակ ես մնում ինքդ քո հետ:
11.17.2014
Զառանցող մարդ
էսպես ամեն ամիս շաբաթներիս տանջանքը՝ քեզ մոռանալու, ջուրն է ընկնում, երբ ուղղակի ինչ-որ մի տեղից ինչ-որ մեկը ինչ-որ բարակ թել է քաշում ու ակնթարթորեն ուղեղիս ճահիճից դուրս է պրծնում քո թարմ, երբեք չփտող դիակը:
Ցավակցում եմ, բայց քո հոգեհանգիստն ու հուղարկավորությունն արդեն եղել է, թերևս ավելի քան մեկ անգամ...
հոկտեմբեր 14,2014
Ցավակցում եմ, բայց քո հոգեհանգիստն ու հուղարկավորությունն արդեն եղել է, թերևս ավելի քան մեկ անգամ...
հոկտեմբեր 14,2014
The Only Journey Is The One Within
Meanwhile I was listening to a woman who was sat next to me. She was telling a story from her childhood to a little boy with curly black hair. He was not really keen on listening, because he was playing with his water gun, hopelessly searching for the remaining few drops of water. The childhood story was about Yerevan and how she, as a little girl of about 6 old, was lost in the city center.
Generally people do not make conversations on public transport with strangers because it interrupts the uncomfortable silence and creates a strange mood of intimacy, which I would say is completely inappropriate.
The other woman who was sitting behind them, with her artificially blond daughter, started to laugh hysterically (that’s the cause of previously mentioned distracted silence). To calm her mother down the girl started to tell another story from her own childhood, the topic was same but this time it was about being lost in her hometown of Kirovakan.
I was listening to both stories, because I was bored and forgot my headphones at home, and I was still trying to hold myself still to not fall over. The questionable warmth in my stomach was getting stronger and started to burn furiously.
After the long chat the elderly women and the little boy’s grandmother found out that they are neighbors and live in same part of our district. This, I should say, was not a surprise for anyone in that bus. Yerevan, and also Armenia, is very small and in fact the world itself too; finding something in common is a totally normal thing. So they invited each other over for a cup of coffee and for another chat.
As we were getting nearer to our district the bus started to empty and I finally found a vacant seat. After some 15 minutes of torture, taking a seat is a small everyday joy, that everyone, no matter what age, experiences in Yerevan’s public transport. So after collapsing into my seat I started to analyse the strange warmth in my stomach. At that same moment I heard the cute snoring of a child who was calmly sleeping in his mothers arms. She, by the way, had that smoothly wild Armenian beauty, which to my very sorrow is nowadays hidden under 50 layers of make-up and artificially blonde hair. I was secretly admiring the sophisticated simplicity of that couple, full of love, emotion and Armenian-ness. I couldn't hold my smile as I watched the little boy snoring so sweetly.
Suddenly my thoughts and smile were interrupted by a harsh masculine voice. The driver rudely cursed someone, maybe another driver or one of the passengers. The warmth in my stomach started to burn so furiously and I could have sworn it turned into fire. But I was happy that I was disturbed from my daydreaming, because my stop was nearing.
When I finally got off the bus, as usual the wind started the very familiar dance with my hair. The fire in my stomach reached my throat and I was surprised to find myself in unstoppable tears (I am still convinced that it was not caused by wind). After the first two drops of tears, I eventually understood what the burning inside my stomach for the brief 25 minutes of my life was caused by.
I understood that I am madly and insanely in love with my city, country and even people.
I am in love with conservative stupidity and newly revolutionized insanity.
I am in love with that talkative chitchatting women, with the curly boy, even with the artificially blond girl and, I am crazy to say that, but I am even in love with rude, harsh, unpleasant bus driver.
And I wrote this awfully long story (I think I am always laconic) to state, that I can’t imagine myself without all of these culturally strange things, which most of my foreign friends do not understand or accept.
I am in love with conservative stupidity and newly revolutionized insanity.
I am in love with that talkative chitchatting women, with the curly boy, even with the artificially blond girl and, I am crazy to say that, but I am even in love with rude, harsh, unpleasant bus driver.
And I wrote this awfully long story (I think I am always laconic) to state, that I can’t imagine myself without all of these culturally strange things, which most of my foreign friends do not understand or accept.
Subscribe to:
Posts (Atom)