Դու ընդամենը մի պատուհաս ես`
Տխուր դրվագ հիշողությունների ամբարման համար:
Ինչ ենք մենք?
Ոչինչ ավելի և ոչինչ պակաս,
Քան հիշողություններ ամբարող արարածներ:
Ես երազում եմ, որ մենք լինեինք անծանոթներ.
Փողոցում անցնելիս չժպտայինք իրար թեթև կիսաժպիտով,
Չիմանայինք իրար մասին այսքան քիչ և նույնքան շատ բան:
Այո սիրելիս:
Քո ներկայությունը իմ կյանքում որոշել եմ ես,
Բայց իմ որոշումը հաստատել ես դու:
Հիշողությունն այս սակայն դեռ չի ավարտվել,
Ինչպես չի ավարտվում մեր կիսաժպիտը:
Ես գիտեմ, որ քո անունով թղթապանակում,
Դեռ հազար ու կես մելամաղձոտ, ուրախ ու ցանցառ կիսատողեր են ավելանալու:
Դու կաս ու չկաս,
Հենց նույն կերպ ինչպես կա ու չկա արևը
Ամառային անձրևի ժամանակ:
Ոչ սիրելիս:
Ես չեմ ուզում գնաս և չեմ ուզում մնաս:
Ես ուզում եմ լինեինք անծանոթներ:
